Even buiten het Twentse Overdinkel en vlakbij Duitsland heeft Hans Luijerink een kalverbedrijf met oudrosés (kalveren die tussen een leeftijd van acht en twaalf maanden worden afgeleverd). Luijerink is er derde generatie, maar hij is de eerste kalverhouder. Het rosékalverbedrijf heeft een behoorlijke omvang, maar is altijd een familiebedrijf gebleven.
Hans en zijn vrouw Marloes runnen het bedrijf samen. “Zij is Geschäftsführer en vliegende keep”, vertelt Luijerink lachend. “Ik maak de chaos en zij leidt alles weer in goede banen.” Ook hun vijf kinderen springen bij op het bedrijf. Daarnaast heeft Luijerink drie werknemers in dienst. Eén full time, de andere twee zijn parttimers waarvan er eentje wajonger is. Dat zijn mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Luijerink heeft nu al zo’n tien jaar wajongers op zijn bedrijf en vindt dat sociaal ondernemen er bij hoort. “Als je zulke jongens en meisjes goed begeleidt zijn ze een aanwinst voor ons en ons bedrijf, maar ook voor de hele maatschappij. Op de boerderij vinden ze een rustpunt.” Luijerink heeft bovendien veel stagiairs met een rugzakje gehad; adhd, autisme of een combinatie daarvan. “In het begin zijn ze nog schuchter met het hoofd gebogen of lopen ze de hele dag met de koptelefoon op. Maar dan kom je er na een periode achter dat ze heel goed zijn met cijfers en uiteindelijk een prima baan vinden omdat ze in hun kracht functioneren. Dat is prachtig mooi om te zien.” Luijerink vindt het vooral belangrijk dat ze zelf dingen doen. “Juist dan herwinnen ze hun eigenwaarde. Je kunt ze wel brood geven, maar je kunt ze beter brood leren bakken. Dat maakt gelukkiger. Als we ze zien opleven, geeft dat een enorm goed gevoel. We proberen ze via de boerderij en ons netwerk een nieuwe plek te geven als hun leven wat stabieler is geworden. Zij zijn voor ons belangrijk en wij voor hen.”
Scherp op welzijn en preventie
Luijerink houdt zijn rosékalveren in zes stallen en er zijn zes leeftijdsgroepen. De kalveren in zijn bedrijf, haalt hij uit Duitsland. Het begrip import is echter relatief. Veel kalveren komen uit Noordrijn-Westfalen en Nedersaksen. Voor Luijerink is de Veluwe of Noord-Brabant al snel verder weg. Transporttijden zijn daardoor bijna altijd beperkt. Op zijn eigen erf is Luijerink scherp op welzijn. Alle mechanisch geventileerde stallen hebben veel licht, lucht en ruimte en Luijerink werkt al twaalf jaar onder het Beter Leven-keurmerk. “De kalveren lopen hier op een zachte rubber vloer en hebben meer ruimte per dier meer dan wettelijk verplicht is. Ook is er een aparte zorgstal gebouwd zodat we dieren indien nodig vlot en goed kunnen separeren.”
In de stallen boekt Luijerink goede én stabiele resultaten. De dierdagdosering is opvallend laag. “We zetten als bedrijf sterk in op preventie en dat doen we met entingen en strakke protocollen. Soms is dat duurder dan behandelen, maar we geloven er in. Als familiebedrijf kun je beter brand voorkomen dan brand blussen. Dan loop je snel achter de feiten aan.”
Typerend voor Luijerink is dat hij graag een open vizier houdt en veel overlegt, maar tegelijkertijd willen hij en zijn vrouw zelf de koers kunnen bepalen. “Als vrije ondernemers hechten we aan vrijheid en werken we met meerdere afnemers waaronder de VanDrie Group. Onze vrijheid staat echter niet los van de lange termijn en trouw in die zakelijke relaties. Daar hechten we aan.”
Restproducten en veel eigen mais
Luijerink probeert zoveel mogelijk circulair te zijn. Zo bestaat bijna de helft van het rantsoen van de rosékalveren uit restproducten; tarwegistconcentraat, aardappelstoomschillen, corngold en sojahullen. Een bewuste keuze. “Deze producten zijn niet geschikt voor humane consumptie, maar ik vind dat je er wél iets mee moet doen”, stelt Luijerink. “Met de restproducten verlagen we ook onze kostprijs. Al moesten we daarvoor eerst investeren in opslag. We hebben speciaal een voerschuur gebouwd.”
De mais komt van buren die binnen een straal van vijf kilometer zitten. Import is hier een ‘streekproduct’. - Hans Luijerink
De rest van het rantsoen bestaat grotendeels uit mais en ook wat raap- en sojaschroot. Jaarlijks is 150 hectare mais nodig en Luijerink is voor zo’n 50% zelfvoorzienend. De overige mais komt uit Duitsland. Die ‘import’ zegt echter niet zoveel. Luijerink: “De mais komt van buren die binnen een straal van vijf kilometer zitten. Import is hier een ‘streekproduct’.”
Qua energie is Luijerink zelfs meer dan zelfvoorzienend. Met zijn 5.500 zonnepanelen op de daken van de stallen voorziet hij 450 huishoudens van stroom. De ondernemer kijkt echter alweer een stap verder. Kalvermest wil hij straks waarschijnlijk gaan verwaarden. “Die mest gaat nu ons eigen land op of naar telers in de buurt. Het plan is om biogas uit die mest te halen en zo’n 250 huizen in de omgeving te gaan verwarmen.”
License to produce
Luijerink zoekt als kalverhouder de dialoog en kiest voor een open houding. Hij zoekt draagvlak, heeft zelfs eigen ribeyes in een lokaal restaurant op de kaart staan en stelt zijn bedrijf nadrukkelijk open voor geïnteresseerden. “We zorgen goed voor onze dieren en produceren een prachtig stukje kalfsvlees”, zegt Luijerink. “Dat eerlijke verhaal vertellen we graag, met alle plussen en minnen. Het is de beste manier om mensen te bereiken en de reacties zijn vaak erg positief. Je moet een license to produce verdienen.” Daarnaast is de deur altijd ‘los’ bij het familiebedrijf. “We laten de boerderij graag zien. Dat varieert soms van toeristen tot eenzame ouderen die een kijkje komen nemen en een biertje drinken. We kijken hier naar elkaar om; dat is noaberschap.”
